Luho

"Ayokong masanay sa mga bagay na p'wede namang wala sa buhay ko..." - Bob Ong

I remember when we were kids... pumupunta pa kami sa kapit-bahay para lamang makipanood ng 'Wild Wild West' sa television. And that only happened whenever my father is not around. Kapag nariyan s'ya kasi, siguradong sermon ang aabutin namin.  

Gustung-gusto ko noon na magkaroon kami ng sarili naming tv para 'di na ako nakikipanood sa kapit-bahay. Ang hirap kasing makipanood... kapag may sipon ka at suminghot, nag-rereact kaagad ang anak ng kapit-bahay namin.

Minsan tinanong ko si mother kung bakit wala kaming tv. Sabi n'ya, "May pera man tayo o wala, your father will not buy a television dahil makakasira lamang iyon sa concentration ninyo sa pag-aaral." No comment na lang ako... kung sa bagay, hindi naman necessity ang tv at p'wede naman akong mabuhay ng wala kami noon. So tiis na lang... at makuntento na lang sa pakikinig kay 'Tia Dely' sa hapon at 'Beinte Quatro Oras' tuwing gabi...

Naiisip ko minsan, kahit salat kami sa maraming bagay noon, masaya kaming magkakapatid. We learn to appreciate things... little things... simple things... Naalala ko pa ang dessert namin - lemon candy, yung lima singko. Lima kaming magkakapatid so, tig-isa kami. Minsan hati-hati sa isang bukayo! Enjoy na enjoy na kami! :o) Ha! ha! Until now, hindi ko pa rin nalilimutan ang contentment na minsan kong naramdaman sa buhay ko... and ang sarap ng feeling - naiiba!!!

Anyway, nagkaroon din kami ng tv (sa wakas)! Yun nga lang 'di ko na rin na enjoy dahil nung time na 'yun nasa Manila na ako at nagtatrabaho...